Bezoek aan het pandareservaat Wolong

Mooie zonnige dag. Onze chauffeur stond om acht uur voor de deur. Het Wolong National park ligt vlakbij, zo'n 35 km. Gelukkig hebben we gisteren besloten dit niet op de fiets te doen, want ook dit tochtje bestaat uit zes tunnels, waarvan twee behoorlijk lange, vijf minuten in de auto (snelheid 70 km/uur). Slechts verlicht met kattenogen.
Acht jaar geleden is het pandareservaat ook behoorlijk getroffen door de aardbeving. Men heeft destijds veel moeite moeten doen om de panda's te vinden, er waren ook enkele dodelijke slachtoffers. Het park is jaren gesloten geweest en de panda's zijn elders opgevangen. Het huidige park is sinds mei geopend. De recent in Nederland aangekomen panda's komen hier vandaan. Ook de twee Nederlandse verzorgers hebben hier enkele maanden training gehad, zo begrijpen wij van de Engelse gids.
Onze chauffeur kende de plek ook nog niet, want hij stopte eerst bij de oude opvang. Vervolgens ging hij naar iets wat gesloten bleek en naar wat gebel kwam hij er toch achter. Het nieuwe reservaat is een bijzonder mooi en goed aangelegd park, gefinancierd door Hongkong. Onze gids is een heel leuk meisje, spreekt goed Engels en vertelt heel veel leuke details. Wij stappen in een soort groot golfkarretje en worden naar de top vervoerd. Het park ligt in het berggebied Wolong. DIt berggebied is zo groot dat wij dus eerst zes bergen onderdoor moesten voordat wij er waren. Zoals Chinezen vroeger zeiden, Sichuan, de provincie, is een onherbergzaam, ondoordringbaar gebied.
Het reservaat is dus heuvelachtig met allemaal kleine witte gebouwtjes met een groot buitenverblijf per gebouw. De panda leeft solitair. Het zijn agressieve beesten want ook de verzorgers kunnen niet bij hun komen. Als de ruimtes worden schoongemaakt, moet de pandabeer naar buiten, of andersom als het buitenverblijf wordt schoongemaakt, de pandabeer poept veel en overal, moet de beer naar binnen. Een pandabeer eet veel, wel 20 kg bamboe, waarvan 15 kilo wordt uitgepoept. Ze worden ook bijgevoed met eiwitrijk voedsel. Ook vangen ze zelf wel eens kleine beestjes.
Dit reservaat doet veel aan onderzoek en aan terugplaatsing van panda's in de nautuur. Niet iedere pandabeer kan worden teruggezet. Men zoekt het mannetje en vrouwtje uit, waarvan men verwacht dat na paring dit stel de juiste babypandabeer zal voortbrengen. Vanaf de geboorte wordt moeder en pandabeertje getraind op het terugplaatsen in de natuur. De dracht duurt vier tot vijf maanden. Men kan dit nooit precies zeggen, dit hangt af van het feit wanneer het eitje goed is ingekapseld in de baarmoeder. Men ziet wel aan het gedrag van de moeder wanneer het baringstijd wordt. De training duurt ongeveer twee jaar. Een pandabeer blijft zo'n anderhalfjaar bij de moeder. Het laatste half jaar wordt de training doorgezet en leeft dit beertje dus solitair in zijn eigen ruimte.
Wij hadden geluk dat het niet zo heel zonnig nog was 's ochtends, zodat we veel beren hebben gezien. Het is een koddig gezicht. Ze zijn een beetje sloom, maar toch ook speels, Eén, genaamd LouLou of XiXi (de gids wist niet zeker of het het vrouwtje of mannetje was, moeilijk te zien) was de publiekstrekker op dit moment. Hij of zij rolde van het bergje, rende dan weer naar boven.even uithijgen en ging weer wat anders doen. Andere beren zaten of in een boom, of klommen op een klimding. Het was een leuke ochtend.
Rond een uur waren we weer terug, eten een lunch bij een kraampje. Dit keer eens geen noedels, maar een soort aardappelkoek en maiskoeken. Best lekker. Het is inmiddels best warm. We besteden de middag in ons huisje, maken tassen schoon en de fietsen schoon. Zorgen dat jullie weer wat te lezen krijgen, foto's erop zetten. Dit alles kost altijd behoorlijk wat tijd, gezien het feit dat het internet vaak traag is.
Aan het eind van de middag gaan we het dorp verkennen, waar gaan die golfkarretjes toch allemaal naar toe? Eerst komen we langs een soort straatbarbeque. Onder een grote tent zitten wel twee keer tien ronde tafels met een stuk of tien mensen aan iedere tafel gezellig te eten. Een groep mannen en vrouwen zorgen voor het eten. De mannen maken in enorme woks het eten klaar, de vrouwen scheppen alles op de schalen en serveren uit. Wij worden natuurlijk weer toegeroepen en bekeken.
Dan lopen we door en komen bij een memorialcenter van het aardbevingsgebied. En wordt het duidelijk waar de karretjes naar toe gaan. Een grote school van voortgeset onderwijs, zo'n 1500 kinderen, 133 leraren en nog wat andere werknemers, hebben hier destijds gewerkt en zijn naar sxhool geweest. Het is een groot complex met vijf verdiepingen dat nu ingestort en verwoest op een groot terrein ligt als nagedachtenis wat een aardbeving teweeg brengt. Het is indrukwekkend welk natuurgeweld dit is. Vijf verdiepingen ingestort. Degenen die in de eerste vier verdiepingen zaten hadden geen schijn van kans. Toch kunnen we op een bord lezen dat het aantal dodelijke slachtoffers hier nog meevalt, ongeveer vijftig. We lopen om het hele complex heen en zijn onder de indruk. We waren net op tijd, want achter ons gaat het hek dicht.
Daarna slenteren we nog wat rond en kiezen een restaurant uit waar we heerlijk hebben gegeten. Vleesreepjes, kip met pinda's, aardappelreepjes, ei en tomaat, varkensspek, echt lekker en smaakvol klaargemaakt allemaal.
Koffie in ons huisje en lekker op ons balkon van de avond genoten. Morgen weer op de fiets verder, inmiddels hebben we nu ook twee zaklampjes extra gekocht, dus tunnels kunnen The en ik nu ook goed zien ;-)