Naar huis

Vrijdag 19 augustus. Ontbijten voor de laatste keer met een bakje yoghurt en een boterham met jam.
Vervolgens kijken we gezamelijk naar de thriller China-Nederland. In de 3e set, kan El de spanning niet meer aan en gaat haar tas pakken (toch een familietrekje, want Maarten doet dat ook!). De hele wedstrijd wordt becommentarieerd door Piet.
Omdat we nog wat tijd hebben, besluiten El en ik nog even een ommetje te maken naar een parkje. Buiten gekomen is er meteen weer die ontzettend warme deken en een ongenadig schijnende zon...voelt als tegen de 40 graden.
We laten ons niet kennen en stappen flink door. Bij het parkje aangekomen, moeten we betalen omdat er ook een museumpje gevestigd is. Zorgeloos waren we een keer weggegaan en dat betekent nu ....geen park. Wandelen terug door het Chinese wijkje met zijn stampvolle eetlokaaltjes, propvolle winkeltjes en stinkende Durians (tropische vrucht die je van verre al ruikt!). We zullen het missen!
Op de kamer drinken we de laatste cup of soepjes op, sjouwen de tassen en fietsen naar de lobby, bedanken de grote gastvrijheid die we hier genoten hebben en stappen op de fiets (met karton, bubbeltjes plastic en de laatste souveniers op de bagagedrager) om aan de hand van een uitgeschreven route door El en de Ipad (google maps) het vliegveld te vinden.
De temperatuur is inmiddels 41 graden en vooral bij de stoplichten is de stad een oven geworden. De uitgeschreven route klopt op 500 meter terug fietsen helemaal.
Wel wordt er zo af en toe gecontroleerd op de Ipad of we nog goed zitten. Alle credits zijn vandaag toch echt voor El (we hebben gemeenschappelijkd eigenschappen, maar bij kaart lezen en richting gevoel haak ik volledig af).
Na 22,5 km fietsen staan we voor de vertrekhal van de internationale vlieghaven van Chengdu. Het is 16.00 en om 21.00 vertrekt het vliegtuig pas...alle tijd!
De eerste hobbel komt er meteen aan: extra security bij de deur: onze fietsen kunnen niet door de scanner. Moet eerst een dame komen die Engels spreekt, dan wordt er over en weer overleg gepleegd en dan na 1 kwartier mogen we toch de scanner overslaan en naar binnen.
We beginnen de fietsen in te pakken, dan de hoezen eromheen en klaar is Kees.
Fietskleding uit en reiskleding aan en dan is het wachten op 18.00 want dan gaat de balie open om in te checken.
Dan verschijnt er een pittige tante die al aan komt lopen met een blik wat niet veel goeds betekent: fietsen mogen niet in een hoes en moeten in karton.
We krijgen niet aan haar verstand gepeuterd dat we ook zo gekomen zijn met Ethidad maar ze blijft op haar strepen staan. Er moet een fiets gewogen worden, waarna zij zegt dat er geen overgewicht berekend wordt omdat we 46 kg per persoon mogen vervoeren (op de heen weg was dat 23 kg). Dan moeten we naar de inpakafdeling waar onhandig en tijdrovend de fietsen van karton worden voorzien ( kosten 100 euro).
Vervolgens moeten die fietsen weer naar de incheckbalie gesleept worden en voorzien van stickers ed. Dan krijgen ze ook nog onderling ruzie over een grotere kar die volgens het opperhoofd niet door de hal mag. Gevolg is dat er op een lastige manier 2 fietsen op zo'n klein bagagekarretje gezet worden en Piet en Roy naar de scanner moeten. De eerste scanner werkt niet...door naar de 2e, die doet het ook niet...terug naar de eerste. Personeel doet niet veel en Roy en Piet duwen en trekken en hollen om de scanner heen om de fiets er doorheen te krijgen. Na een stiefkwartiertje liggen de fietsen op de grond voorzien van een securitysticker en het scheelt niet veel of wij hadden er ook bij gelegen. Personeel gebaarde dat we konden gaan en aardig over de zeik van dit hele gebeuren, lopen we naar de gate. Kunnen nog net wat eten en drinken
en proosten dan toch maar op deze hele heissa.
Precies op tijd vertrekt het vliegtuig en na een ongestoorde vlucht landen we in Abu Dhabi waar er snel gehandeld moet worden om de vlucht naar Dusseldorf te halen.

Zaterdagochtend 7.30 landen we dan in Dusseldorf. Na wat wachten komen de tassen dan eindelijk op de bagageband en ja ook de fietsen zijn gearriveerd. Echter al het karton is van twee van de fietsen verdwenen! Gelukkig geen grote schade aan de fietsen. Gauw alles weer monteren en lopen dan de aankomsthal in, waar Jeroen, Karen, Willemijn, Jip en Puck al staan te wachten. Zo komt er een einde aan onze praxhtige fietsvakantie.

Dit is ons laatste verslagje. Allen hartelijk bedankt voor het lezen van de verslagen en de leuke reacties. Het was fantastisch om zoveel trouwe volgers hebben!