Wat een makkie had moeten worden.
Door: Ella
Blijf op de hoogte en volg Piet, Roy, Thea en Ella
12 Augustus 2016 | China, Wenchuan
We konden het op ons gemak doen, dachten wij, weg is dalend met af en toe een kleine klim. Temperatuur was een stuk lekkerder dan de afgelopen dagen, paar wolkjes met een flauw zonnetje Dus fleecevest hoefde niet aan. Wenchuang en omgeving is 8 jaar geleden getroffen door een grote aardbeving. Aan het eind van de stad stond een reusachtig beeld, waarvan wij achteraf hebben geconcludeerd (bij onze eindbestemming in een boek gezien) dat dit waarschijnlijk het memorialcenter was. Dat is soms lastig dat we niets kunnen lezen en hier dus aan voorbij gefietst zijn. De weg werd al gauw een stuk rustiger omdat hier de snelweg al af was. Dus onze weg meer een b- weg werd. Het blijft prachtig om door dit reusachtige berggebied te fietsen, zeker nu het zo rustig aan verkeer is. We naderen de eerste dorpjes en zien dat de plaatselijk middenstand is weggetrokken, geen restaurantjes meer, geen stalletjes langs de weg, winkeltjes weg. Dit komt natuurlijk door het feit dat de snelweg klaar is. Wat staat het andere gedeelte nog te wachten waar we de twee vorige dagen doorheen zijn gefietst. We staan ergens even stil en daar stopt een politieauto. Drie man sterk stapt uit en begint te gebaren om papieren. Wij doen net alsof we hun niet begrijpen en glimlachen vriendelijk. Uiteindelijk geven ze het op en gebaren dat we verder moeten gaan en stappen zelf ook in. Waarschijnlijk hadden ze even niets te doen ;-)
Daarna komen we langs een oud tibetaans dorpje. Hier gaan we even kijken, gevolgd door een motorrijder waarmee we weer op de foto moeten. Het is een oud stadje met oude mensen in klederdracht waarvan enkele paddestoelen of fruit verkopen. We drinken ergens koffie, dwz vragen om heet water, zelf hebben we dan nescafe en gaan verder. We hebben dan ong 23 km gefietst. Weg fietst lekker, nog steeds langs de kronkelende, snelstromende rivier. Op eens zien we weer een stofwolk. En ja hoor de weg wordt slechter en gaat het weer over grint en zand en grote stenen. De eerste tunnel duikt op, dit keer niet mooi verlicht, maar aarde donker. Gelukkig was deze niet te lang, zo 500 meter. Een automobilist begreep ons probleem en bleef keurig achter ons rijden, zodat het toch wat makkelijker fietsen was. Zo volgde er nog een tunnel, die we zelf uit moesten rijden zonder hulp. We begrepen onderhand dat de weg waarschijnlijk met de aardbeving zo was beschadigd dat men hierdoor de snelweg was gaan maken. De dorpen moeten uiteraard ook een verbinding hebben en daar was men nu mee bezig. Er volgde daarna nog een vreselijk enge tunnel. Pikdonker, we zagen geen hand voor ogen, en kwamen in een diepe kuil. Ik stond direct tot boven mijn enkels in een modderige plas. We zijn een stukje gaan lopen door de kuilen en plassen en toen het er beter uit zag toch fietsen. Uiteindelijk was het zo'n 2,5 km lange tunnel. De volgende tunnels werd een andere tactiek toegepast. Piet en Roy reden naast elkaar, tunnel was gelukkig niet druk, zodat wij meer licht kregen. Soms was de weg om een oorspronkelijke tunnel heen gemaakt. Dan was men met de tunnel bezig en kon je er niet door. Inmiddels stak er ook een aardige tegenwind op. Een paar keer werd er gebaard dat we over de snelweg moesten, maar dat zagen we al helemaal niet zitten. Een ander gebaarde dan dat een fietser of brommer er wel door heen kon. We hebben het geweten! Op een gegeven moment lagen er grote brokken rots op de weg waar we omheen moesten, een diepe verzakking, waar de fiets vanaf getild moest worden tot aan een versperring waar iemand maar zijn moestuintje van had gemaakt. De tassen moesten hier zelfs van de fiets, om over een smal randje verder te gaan. Al met al was het een behoorlijk zwaar tripje geworden, stof happend als er zwaar werkverkeer langs kwam, ploeterend over het gruis en stenen naar boven of slippend naar beneden. Roy gleed nog langzaam onderuit, gelukkig niet al te veel bezeerd. Ergens zijn we nog gestopt, denkend dat het een soort restaurantje was. We kregen een appel en soort maispolenta in maisblad, niet zo lekker, maar toch blij dat we iets te eten hadden.Het ziet er vaak niet uit in dergelijke ruimtes, rommelig, overal stof, onbegrijpelijke rotzooi waarvan je denkt ruim toch eens op, bijv een grote doos vol met de schillen van een walnoot. Wat moet je hiermee.
Afin we gingen dapper door en na nog twee tunnels kwamen we eindelijk om half vijf op de eindbestemming. Eerst dachten we wat is dit nu weer voor plaats. Aan het begin van het dorp stonden er allerlei meisjes, sommigen in klederdracht, door microfoontjes te roepen. Eén gebaarde of we een slaapplaats zochten. Geholpen door een soort parkeerwachter in een golfkarretje werden we naar een hotel gebracht. Het is meer een soort huisjes resort. Hartstikke leuk met balcon. We wanen ons even in het paradijs (zo stond deze plaats ook op,een bord aangekondigd).
Het plaatsje, Yingxiazhen, is ook totaal verwoest door de aardbeving en nu geheel nieuw opgebouwd. Overal zijn er restaurantjes, slaapplaatsen. Er gaan golfkarretjes met toeristen door het dorp. Zijn er nog niet achter wat er allemaal te zien is. Dit stadje ligt ook aan het Wolong National park waar een pandacentrum is. Ons doel voor morgen. Daarom regelen we direct een auto met chauffeur, met handen en voetenwerk. Dit keer treffen we een pittige receptioniste waar het goed communiceren mee is. Eén die geen mobieltje nodig heeft. Want daar word je soms moe van.
Wij nemen een grondige douche om al het stof af te spoelen, gaan eten, wat ook weer wat moeite kosten en een hoop gedoe, maar uiteindelijk hadden we toch een soort ommelet, roerei met tomaat, vleesreepjes, rijst, een worst die Piet ergens in de keuken vond, spinazie en een soort kippensoep met onduidelijke kippenstukken. Niets voor The en mij dus. Nog even het dorpje in voor het cakejesontbijt en daarna vroeg slapen
-
13 Augustus 2016 - 11:26
Wilbert:
Hoe houden jullie het vol! Wel heel boeiend voor ons om te lezen :-)... -
13 Augustus 2016 - 11:36
Eef En Corrie:
Geweldig jullie reis en leuk om op afstand mee te genieten van al die verslagen -
13 Augustus 2016 - 16:04
Ria Wientjes-Hesselink:
Wat boeiend om jullie reis te volgen in woord en beeld. Wat een conditie moeten jullie hebben. Veel reisplezier nog.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley