Jinshanling - Gaolingzhen, 55 km

Woensdag 30 juli, Jinshanling - Gaolingzhen, 55 km

's Ochtends vroeg, 5.30 uur, keek ik hoopvol uit het raam voor een prachtig uitzicht, maar helaas de berg was in een dikke nevel gehuld. Het werd zelfs erger want om zeven uur plensde het. Gelukkig wed het snel droog, en eer we aan het ontbijt zaten leek het op te klaren. Het ontbijt viel niet mee. Soort dikke hompen brood, meel gestoomd of zoiets, geen smaak aan. Met een hard gekookt eitje gaat het nog enigszins. Warme koolbladeren, ik heb er een paar gegeten, het went, maar lekker is het niet, Iets zurigs, rijstewater met rijst erin, totaal geen smaak. Nee dan is ons eigen ontbijt met cakejes beter. Rond half tien zaten we op de fiets, het weer was inmiddels aardig opgeklaard, 28 graden. We gingen op weg naar Simatai, waar nog een keer de muur beklommen kon worden. Groot gedeelte van de weg hadden we al eerder gefietst. Zo kwamen we weer langs Gubeikou. Onderweg kwamen we twee wagens tegen die varkens vervoerden, dat zou in Nederland echt niet kunnen. De varkens lagen levend op elkaar gestapeld. Gisteren hadden we ook al een transport gezien dat onderweg werd natgespoten. Nu stonden deze twee auto's om de paar km stil. Het was niet leuk om te zien, de varkens zaten met open bekken in de kar, snakkend naar een beetje frisse lucht. Het weggetje naar Simaitai was rustig. We zagen een paars veld, purple paradise, dat we op de terugweg aan zouden doen. Verder twee gloed nieuwe dorpen met op een afstand te zien allemaal eettafels voor het huis onder partytenten. We vonden het maar vreemd. Eenmaal aangekomen in Simatai werd het nog veel gekker. In de reisgidsen was dit een stuk slecht onderhouden muur. Wij verwachtten daarom niet zo veel mensen, maar niets was minder waar. Er waren allerlei grote, lege, genummerde parkeerterreinen. Eenmaal bij de poort mochten de fietsen er niet door. De bewaker zou erop letten. We zagen nogal wat toeristen. Het dorp zag eruit als een openluchtmuseum, alleen was er niets te zien, alle huisjes waren dicht. Volgens een informatiebord kon je hier wel overnachten, Na overleg besloten we te informeren bij de Tourist Office. Wat we nu zagen is eigenlijk niet te begrijpen. Een inmens groot gebouw, met allerlei glimmend marmer, grote pilaren, kinderspeelplek, pinautomaat en nog meer loketten als in het Kunming station van twee jaar geleden. Bij een informatiebalie gingen we informeren. Als we het goed begrepen was het dorp in restauratie. Er waren gebouwen waar je kon overnachten voor een aardig prijsje. Verder moest je extra betalen voor het ticketgebouw, compleet onduidelijk waarom, betalen om door het dorp te lopen. En dan waren we bij de muur waar we dan in de kabelbaan wilden. Kortom we vonden het wat geldklopperij en besloten toch maar terug te gaan en volgens de route verder. Wel zouden we bij een van de nieuwe dorpen gaan eten. Dat was ook weer zo vreemd. De huizen stonden in rijen van ongeveer 4 huizen naast elkaar. Overal stond een partytent voor met, een eettafel met draaiplateau. Waar wij gingen eten was een Engels sprekende jongen die ons kon vertellen dat het dorp Simatai opgeknapt is. Zij waren de oorspronkelijke bewoners maar hadden nieuwe huizen gekregen, waar ze erg blij mee waren. Hoe het nu precies zat met de concurrentie geen idee, voor ons gevoel hadden ze allemaal slaapplekken en eetgelegenheden aan te bieden. Dit oord moet vast over een paar jaar flink wat toeristen aantrekken. Ook de wegen er naar toe zijn in volle aanleg. De Chinezen pakken dit soort activiteiten groots aan.

Na de lunch, roereieren met tomaat, gebakken rijst, en soep met ei, tomaten en groente, klommen we weer op de fiets. Op weg naar het 'purple paradise', volgens de borden lavendelvelden. We moesten entree betalen en kwamen op een terrein met prachtige, paarse en blauwe velden, maar absoluut geen lavendel, maar verbena's en veronica? Waarschijnlijk was deze plek ook geschikt voor een trouwlocatie. Er was een aantal plekken ingericht met paarse linten en het woord LOVE met grote letters voor de foto's. Ook een groot wit gebouw, lijkend op een moskee, met coffeebar erop, maar vervolgens geen kip te bekennen. Op het complex moest ook een camping zijn, maar dat was te ver lopen. Na verschillende foto's met ook nog een paar selvy's wilden we weer weggaan toen bleek dat Piet zijn fietssleutel ineens kwijt was. Wij overal zoeken in de paarse velden, maar eureka het sleuteltje zat nog in zijn fiets. Dus dat liep weer goed af.

Op weg dus voor de laatste 20 km naar ons geplande eindstop. Rustige route, die we grotendeels al een keer op de heenweg hadden gefietst. Eenmaal in het dorp aangekomen, Gaoleng, was er even enige vertwijfeling. Moest hier een slaapplaats zijn. Wel volgens mij vantevoren geraadpleegde website. Wij vragen dus, de eerste vrouw vluchtte lachend haar winkel in. Gelukkig was Piet volhardend en bleek dezelfde winkel een restaurant annex hotel te zijn. Oma nam ons mee door een restaurant, nauwe gangetjes, stinkend naar vis en ineens kwamen we in een ander gebouw waar enkele kamers waren, keurig uitziend met douche en toilet. Wij gered dus en we konden er ook eten. Conclusie de website werkt. De fietsen werden in een gangetje geparkeerd. De weg ernaar toe werd gebarricardeerd door een stapel lege dozen, waarbij je denkt, mensen ruim dat nou eens even op! Voor het eten eerst een wandeling door het dorp. Dat was weer een belevenis, wij keken onze ogen uit, maar die bewoners bekeken ons ook. Wat een dorp zeg, overal grote hopen met afval, maar ook volop nieuwbouw wat waarschijnlijk kleine winkeltjes worden. Het is lastig te beschrijven, maar op zo'n moment besef je maar weer eens in wat voor luxe wij wonen. Na een verkwikkende douche begaven wij ons naar het restaurant en kregen toch weer van allerlei lekkere dingen te eten, koude vleesschotel Roy en Piet smulden hier van), omelet, lekker gekruide vleesspies, mais, rundvleesreepjes met paprika, iets zoets, waarvan we dachten dat het loempia's waren, en soort pannekoekjes. Kortom met een volle buik naar de kamer voor kopje koffie en glaasje wijn.



Groet,
Ella van Zaal