Het loopt altijd anders dan gedacht

Maandag 18 augustus, Hejin- Heyang, 95 km

Het loopt altijd anders dan gedacht! Uitgezwaaid door het hotelpersoneel en ook nog even een fotosessie met de hele crew, was de avond ervoor speciaal gevraagd. Er was namelijk nog nooit een Europese toerist geweest, laat staan met vier fietsen. Het weer was goed, uitgepuzzeld hoe we af en toe de G108 konden ontwijken, gingen we weer op pad. Aan de rand van de stad kwamen we langs een enorme aluminiumfabriek, zeker een aantal km lang, sterk verouderd en achter de toegangsslagboom zag je een lange straat, waarin allerlei brommertjes met mannen met blauwe pakken en helmen reden. De omgeving was sterk vervuild en vies. We moesten nog een grote plas ontwijken, dat lukte gelukkig goed, dit keer niet met de voeten door het water. Zo kwamen we weer bij de aansluiting van de G108. Gek genoeg was het nu veel mindr druk. Al gauw zagen we de reden, we moesten over de brug van de gele rivier en die brug had alleen een doorgang voor personenauto's en kleine vrachtwagentjes, Gelukkig voor ons. Beneden bij de gele rivier zagen we een restaurantje met mooi uitzicht. Natuurlijk even stoppen en een moment voor een selfie. We hadden geluk en werden gevraagd of we ook zin hadden in een boottochtje over de gele rivier. Met zwemvesten aan tuften we over de zeer snel stromende, meer bruine rivier. Eerst stroomopwaarts tot aan het smalste stuk, daarna weer stroomafwaarts met een aardig vaartje. Aan weerszijden van de rivier steile bergwanden en ergens halverwege een soort kabelbaan voor de bewoners die aan de ene kant geisoleerd wonen! Moet er niet aan denken om zo hoog over de rivier in een soort huisje naar de andere kant getrokken te worden! Na deze leuke onderbreking van 5 kwartier (dachtten toch tijd zat te hebben) weer op de fiets. Al gauw kwamen we langs een reusachtig industriegebied, soort botlek in het kwadraat, maar dan ook van viezigheid en smog. Bijkomend nadeel was het vele opwaaiende zand, veroorzaakt door de door regenbuien meegestroomde zandmodder en omdat men ook met de weg bezig was. Ondanks dat er nog niet eens zoveel verkeer was, zagen we op sommige stukken geen hand voor ogen. Zels Piet en Roy zetten nu de mondkapjes op. Bij onze lunchstop bij KFC, ja dit keer zakje patat, kwamen we als mijnwerkers aan. Alle rimpels in ons gezicht waren wit, de rest was zwart. Gewoon verschrikkelijk. Gelukkig konden we ons hier een beetje schoonmaken. Na deze traktatie werd de weg beter en schoner. Nu wachtten ons nog wel een klim, echter dat het zo lang en best zwaar was, viel bitter tegen. Daarbij was de route toch wat langer dan ik vantevoren had berekend :-( Wel was de natuur mooi, kwamen langs de peperoogst. Op de weg lagen de zwarte peperkorrels te drogen. De peperkorreltjes zitten in soort rode besjes. Als dit droog is vallen de korreltjes eruit. De rode besjes worden uit de lage peperboompjes geknipt. Na de klim kwam een leuke afdaling, maar helaas nog een hele lastige klim. Onderhand was het al zes uur en moesten nog wel een aantal km's wegtrappen. De appeloogst is hier ook apart, hele bergen liggen langs de kant van de weg. Het is ons niet duidelijk geworden of men zijn oogst hier bracht of dat het een verzameling was van een boer. Eindelijk bereikten we met een prachtige zonsondergang de stad Heyang, na 95 km gefietst te hebben ipv 78 km. De stad had een hele vreemde toegangsweg, heel breed, voorzien van een grote grandeur, kunstwerken en hele grote lantaarnpalen. Hotel was snel gespot en gelukkig was er weer plaats voor de fietsen en vier personen. Na een goede wasbeurt, door het zweten zag je overal zwart op je lichaam, haar moest drie keer gewassen worden, op zoek naar een restaurant. Er was weer veel te veel keus, maar op goed geluk toch weer een goede keus gemaakt. Niet wetend dat dit onze laatste chinese vleesreepjesmaal zou worden. Het smaakten weer voortreffelijk, te veel schalen, maar alles ging bijna op: zoetzure varkensvlees, andere vleesreepjes, paddenstoelen schotel (heerlijk), soort spinazie, aparte visballetjes (was beetje vreemde smaak, we konden het niet goed thuisbrengen), krokante chips, dumplins en uiteraard chaofan (gebakken rijst).Moe en voldaan naar bed. Nog twee fietsdagen te gaan........

Dinsdag 19 augustus, Onverwacht bericht: Heyang naar huis

's Ochtends vroeg kregen we een slecht nieuws telefoontje. Mama was gevallen en het ging niet goed. Binnen een uur hadden we een busje geregeld naar Xian (175 km afstand), geholpen door de jongelui van het hotel, die geen Engels spraken, maar mbv de tekeningtjes van Roy en het 'wat en hoe boekje' komen we toch altijd een heel eind. Inmiddels was ook de verzekering gebeld die voor ons de vluchten heeft uitgezocht. Van Xian vliegen naar Beijing en dan naar Brussel. Woensdagochtend 6.00 uur plaatselijke tijd landen we. Het transport van de fietsen gaf zoals gebruikelijk weer veel gedoe. Ondanks dat we met één maatschappij (Hainan airlines) vlogen, werd de vlucht niet direct gelabeld voor Brussel, maar imoesten we in Beijing weer opnieuw inchecken met al het gedoe van de fietsen opnieuw. Op de luchthaven van Xian zijn we flink gematst met het overwicht. Wel moesten de fietsen in karton en weer door een scanner die veel te klein was. Nadat er drie verschillende mensen naar hadden gekeken, allemaal weer een rangetje hoger, werd besloten de fietsen met de "ogen" te controleren. Ze werden zelfs op zijn kop gehouden! Ondanks dat we heel veel tijd hadden, zaten we nog maar net op tijd in het vliegtuig zelfs geen tijd om nog een souvenir te scoren. Op het vliegveld van Beijing was het nog erger. De bagage was er allemaal, dus opladen op de karren, één kar voor de fietsen. We moesten van terminal 1 naar 2. Dat had wat voeten in de aarde. De kar kon niet door de deur, te breed, dus fietsen één voor één aan de andere kant van de deur op nieuwe kar. Vervolgens kwamen we op een lange gang met loopbanden. Ook hier konden we niet met de kar lopen te breed! Dus fietsen één voor één over de verschillende loopbanden. Zo kwamen we in de grote terminal. Toen de hobbel met het inchecken. We troffen een ontzettend behulpzame medewerkster aan de balie. Nadat de bagege was gelabeld, moesten de fietsen gelabeld worden. Helaas ook weer door een scan, zelfde ritueel, veel te klein. Na anderhalf uur, Piet en Roy mee naar een grotere scanner achter de schermen, alles zelf sjouwen, wachten op mensen met de juiste sleutels, stressverhogend, zwetend en noem maar op, zijn we hollend naar de douane gebracht, voorrang gekregen en tien minuten voor boarding waren we toch op tijd. En dat te bedenken dat we 3,5 uur overstaptijd hadden! Gelukkig had het vliegtuig nog wat vertraging, zodat er nog een drankje genuttigd kon worden. Zo eindigt de reis anders dan verwacht. We nemen met pijn in het hart afscheid van China, maar zijn ook heel blij dat we zo snel naar huis konden.