Naar de rijstterrassen van Longshen

Opnieuw vroeg op. Ontbijten in de eetzaal. Chinees ontbijt: soort kleine broodjes Baopou, rijstepap en andere prutjes. Vandaag warem er lekkere gestoomde cakjes en ook eieren.
De gids, Ping was er al. Dus al voor 9.00 reden we weg.
Het was 2,5 uur rijden naar de rijstterrassen. Het chinese platteland vliegt aan je voorbij en het is wel lekker zo'n dag, maar fietsen is toch leuker.
Het motregende wat. Er was bij een parkeerplaats waar bustoeristen overstappen in lokale bussen een plaspauze. Daar zag je meteen de eerste vrouwen van de Yao minority. Karakteristiek is hun 2 meter lange haar, wat volgens de gids ook niet grijs wordt. Aan de manier waarop het haar opgestoken wordt kan je zien of ze getrouwd zijn, kinderen hebben of singel zijn.Een knot op je voorhoofd dan heb je kinderen. Alleen een zwarte doek over je haar, dan ben je nog singel. Een slangenmodel dan ben je getrouwd en heb je kinderen.
Bij het eerste dorp die we bezichtigd hebben moest je over een wiebelende hangbrug en de eerste vrouwen stonden je al op te wachten met de bekende souvenirs: ansichtkaarten, etuis etc.  Bij deze excursie zat ook een optreden van de Yao. Was wel leuk om te zien.
De chinezen zijn dol op interactieve optredens.Ook nu weer werden bij de nagespeelde weddingceremonie mannen uit het publiek gekozen, die de weddingprocedure meespeelden. Zelf vond ik aardig de scene van de lange haardracht: de vrouwen lieten zien hoe lang hun haar was en hoe het   het vastgebonden werd. Daarna werd de tocht naar de rijstterrassen van Ping An vervolgd. Het was een prachtige omgeving. Vanaf de parkeerplaats moesten we verder via vele trappen  met prachtige rijstterrassen aan je linkerhand.
Ook zijn er veel ( teveel) kraampjes met allerhande spullen: fruit, kleding, tafellakens, stenen die eruit  zien als vlees, sieraden etc. De bekende stuf.
Er zijn hier ook hotels, zodat er af en toe dragers de trap op en af komen. Zelfs kan je je hier naar boven laten dragen!
Het begint harder te regenen. Dat is wel jammer, maar je kan niet alles hebben.
Het blijft een fantastisch mooie omgeving. We dalen af en nemen talrijke foto's. We lunchen heerlijk  (rijst in een bamboestok en hele kleine spiesje met gerookt varkensvlees ). De grote toeloop van toeristen wordt minder en gaan genietend verder naar beneden. De zon komt er een beetje door. De gids stelt voor om nog naar een soort openlucht museum te gaan.
Hier zouden we nog wat ander folklore kunnen zien.   Mede gezien het feit dat  vliegtuig naar Kunming pas om  23.00 uur de lucht ingaat, leek ons dit een goed plan.
Het openlucht museum ligt op de route en na 1,5 uur door de bergen, zijn we er.
Van de omgeving hebben we niet al te veel gezien, iedereen zat te knikkkenbollen. We kopen kaartjes en laten ons verrassen: krijgen een nr in een geplastificeerde hoes dat moet om je nek gehangen worden. Stappen vervolgens in een ijzeren bamboevlot en varen langzaam langs de oever. Daar zien we wat huizen en rituele: de Yao vrouw showt haar lange haren, er is een of ander liefdeslied: de gids begint te zingen en de vrouw ( minority : ?) geeft haar liefdesverklaring in zwanengezang terug.
Dan gaan we uit de boot: lopen door een museum in snel treinvaart, want de chinese groep heeft haast. Zien daar wat gebruiksvoorwerpen  van de minority in witte broeken en gekleurde zwarte jassen en zwarte beenbeschermers ( minority white Yao) Ook  zit er een weefster en een spinster in folkloristische  klederdracht. We krijgen nog in een klein kartonnen bekertje, type vingerhoed, een soort rijstwijn aangeboden en gooien dit snel naar binnen.  We krijgen in hetzelfde soort kartonnen bekertje ook og champignonsoep aangeboden, lekker.
Ook lopen we langs een grote beeld van een god en zien we duizenden gebedslingers hangen. Daarna door een mega grote winkel (touristtrap) )met ontzettend veel gedroogde champignonsoorten, met foto's er boven waar ze groeien en hoe ze er uitzien in de bosssen. Jammer, geen tijd om even te kijken, want de toeristen groep Chinezen hollen verder.
Dan komen we aan bij een overdekte ruimte waar er een show wordt opgevoerd van de verschillende minoritys. Was bijzonder om te zien, maar dat kwam meer door het gedrag van de chinezen. Bij bv de bamboestokkenndans.  (al meer gezien en is altijd weer leuk om te zien) verknallen zij het door binnen no time de toeschouwers mee te laten doen. Het wordt een vreselijke rommel, omdat niemand dat goed doet, maar men heeft pret voor tien. Ook is er nog een grote tol. Jongens gooien dat met een zwaai op de grond en pakken al draaiende de tol op hun hand op. Meteen wordt het publiek weer uitgenodigd en is er weer volop hilariteit, geroep en geschreeuw. De winnaar krijgt een rood balletje ( daar zijn de chinezen ook gek op). Dan is er nog de wedding ceremonie: beetje hetzelfde als vanmorgen.
De optredens zijn afgelopen en wij verlaten als laatste het park, stappen in de auto en rijden over een mooi aangelegde 4 baans snelweg naar het vliegveld van Guilin. De middenberm lijkt wel een park, breed vol met gesnoeide bolvormige struiken, kleine palmen. Ook de tolpoorten zijn futuristisch verlicht.
Zeggen Ping, de gids en chauffeur vaarwel en lopen de hal in.
Druk, lawaai, maar al snel vertelt een mevrouw ons waar we moeten wezen.
Het inchecken was snel gebeurd en nemen plaats in een restaurant om wat te eten. Daarna door de gate en zien al snel dat het vliegtuig vertraagd is: 00.10. Gatver..Er schreeuwt bijna constant een stem welke vliegveld gaat vertrekken en dan tientallen keren achter elkaar. Je wordt er helemaal gek van.
Moe stappen we in het vliegtuig en vallen binnen  de kortste keren in slaap.Geland, tassen en taxi verliepen soepel en om 03.15 checkten we in.
Geen lift, dus sjouwen met de rommel. El en Piet op de 6e en wij op de 2e.
Doodmoe vallen we in slaap.