Van Lijiang naar Zhongdian (Shangrila)

Van Lijiang naar Zhongdian (Shangrila); 3 tot 6 augustus

Na onze rustdagen in Lijiang was het nu weer tijd om op de fiets te stappen. Het weer was goed, dus geen excuses om busjes te huren :-). Nu komen er enkele fietspaden waarbij ons doorzettingsvermogen pas goed getest wordt, er zitten namelijk flinke klimmetjes bij!
We staan dus vroeg op, ontbijt op kamer met de gebruikelijke cakejes en dit keer ook yoghurt en fruit. 8.30 uur zaten we op de fiets richting het dorp waar we ook met de gids, mevr Li, geweest waren. Dit werd dus klimmen. De weg was enorm druk, vol met vrachtverkeer en veel busverkeer en al die auto's s claxonneren als gekken. Het lijkt wel of 1 hand vast zit aan de claxon en de andere aan hun smartphone (want zo ' n simpel mobieltje wat wij hebben zie je hier in china niet meer) .
Het was jammer dat het een beetje bewolkt was, anders hadden we de sneeuw op de 5000 m hoge top van de Jadesnowmountain kunnen zien. Maar ja een mens kan niet alles hebben.
We werden ook getrakteerd op een lange afdaling met zicht op de Yantze rivier. (even wat achtergrondinformatie deze rivier is de derde grootste rivier van de wereld en is ongeveer 6000 km lang, ontspringt op het plateau van Tibet en mondt uit in de Chinese zee, opgezocht in Wikepedia)
Het is hier een ontzettend snelstromende, bruine, rivier. Hopelijk zien we hem later nog in de Tijgerkloof. Op dit mooie uitkijkpunt werd veel gestopt door de auto's en bussen en er stond zelfs een tempel. Naderhand volgde nog een prachtig stuk natuur, het leek net een alpenweide vol met koolzaad, dat hier nog niet helemaal geel was.
Na onze fruitlunch, nu eens geen zin in noedels of rijst (hoewel het eten echt iedere keer heel verrassend lekker is) kregen we een stuk weg van 10 km lang vol kuilen en gaten. Men was bezig met de weg. Het was gewoon weer stof happen en op zo'n moment denk je wel waar ben ik nu in godsnaam mee bezig.
Maar we hebben hier absoluut geen spijt van, het is nog steeds een enorme ervaring om met de fiets in China te zijn.
Na deze weg kwam er weer een vlakkere weg met een mooi zicht op een kloof en dat eindigde op ons eindpunt Qiautou. Al met al weer een mooie route, met helaas veel verkeer.

De volgende dag moesten we echt vroeg op want nu kwam er een zware fietsdag hadden we gezien bij het uitstippelen van de route voor de GPS. Al met al was het ongeveer 55 km klimmen vanaf ons punt van het hotel (1800 m) tot hoogste punt van de dag (3304 m) . Het was een schitterende tocht. Het eerste gedeelte was de kolkende rivier steeds naast ons. De gemiddelde stijgingspercentage op ons metertje gaf aan 4 %. Er zaten stukjes bij van 7% ! Ook nu weer geen sneeuwtoppen te zien. Het weer was hartstikke goed, maar om die hoge toppen hangen bijna altijd wolken in dit jaargetijde. We hebben heel wat keertjes kort uitgerust, anders is het niet te doen. Maar eindelijk waren we dan toch over de pas, 3304 m hoog,, bijna niet te geloven dat we dat hebben gedaan. Er was een mooi uitzichtpunt, waar veel mensen foto's namen. Ook wij blijven een bezienswaardigheid, want ook hier gingen we weer bij verschillende mensen op de foto. Onderweg wordt er ook steeds getoeterd en gaan er duimen omhoog.
De hoogvlakte was schitterend, bijna niet te beschrijven hooi mooi. Zo hoog zitten en dan nog steeds is alles groen. Het was wat heuvelachtig en we kregen veel velden te zien met Yaks. We zijn nu onderhand beland in het tibetaanse gedeelte van De provincie Yunnan. Heel andere dorpjes dan we tot nu toe hebben gezien. Hele grote, prachtig versierde huizen. De huizen zijn aan de voorkant open en dan zie je dat ze op enorme dikke boonstammen staan. Het lijkt alsof het vee in de winter beneden staat en dat de families hierboven leven. In ieder geval zijn deze huizen vele malen groter dan wat we tot nu toe hebben gezien. Ook grappig om te zien dat al het vee, geiten, varkens met biggetjes, kippen enz gewoon los op de weg loopt. Vooral die varkens scharrelen overal rond. We vroegen ons af hoe men nu weet waar hun varkens zijn?
Afin na 10 uur fietsen hebben we een dorpje bereikt met een ontzettend gastvrij hotel. Men heeft heerlijk voor ons gekookt. Het Chinese boekje komt dan uit de tas, maar inmiddels komt het steeds vaker voor dat we uit een koelvritrine kunnen aanwijzen wat we willen eten. En dan in een mum cpvan tijd ligt het op de verschillende schalen en wij smullen dus. Het kost allemaal niets. Gemiddeld eten we met vier personen tussen 15 en 25 euro.

Na heerlijk geslapen te hebben, stapten we de volgende morgen weer monter op de fiets. De zon scheen weer. Nu we zo hoog zitten is het wel oppassen voor verbranden, je merkt het gewoon niet.
We hoefden maar 35 km om in het mooie Shangrila ( of ook wel Zhongdian) uit te komen.
De route bleef op de zelfde hoogte, maar het was wel wat klimmen en dalen. We kwamen langs allerlei Tibetaanse dorpjes. Alle dorpjes hebben een stupa, een soort omgedraaide klok, dat
Onderweg kwamen we nog een museum tegen tegenzet Tibetaanse leven. Achter het museum was een winkel met allerlei streekgerechten, heel apart. De meest vreemde paddestoelen, yakvlees (is trouwens lekker), theesoorten, kammen gemaakt van hoorns van de tak, sieraden enz.
Aan het eind van de morgen, zondag dus, kwamen we in Shangrila aan. Dit heeft een oud en nieuw centrum. Wij zitten in een hotel dichtbij het oude centrum. Heel mooi. Dit centrum zijn ze volop aan niet renoveren. De huizen zijn prachtig beschilderd en voorzien van veel houtsnijwerk. Uiteraard is het toeristisch, maar lang niet zo druk als Dali of Lijiang. Het is een startpunt voor veel mensen die willen wandelen of die uitstapjes willen maken naar het echte Tibet. Dit is op dit moment niet mogelijk vertelde men ons. Er worden geen visa verstrekt door China.
Wij hebben wat rondgewandeld en kwamen bij een tempel met een enorme grote gouden gebedsmolen. Deze gebedsmolen wordt door de mensen rondgedraaid, symbolisch worden dan alle gebeden naar 'boven' gestuurd.
's Avonds hebben we gegeten in een restaurant waar kinderen uit een weeshuis leerervaring opdeden. De eigenaar vertelde ons dat het voor deze kinderen heel moeilijk is om een baan te vinden omdat ze zelf geen netwerk van familie hebben. Op deze manier deden ze werkervaring op, en kwamen ze allemaal na een seizoen aan het werk.

Maandag 5 augustus: rustdag in Shangrila
's Ochtends besteed aan onze verdere reisplannen. We hebben besloten ons overmorgen eerst een stukje weg te laten brengen met een busje, omdat we dan 4 passen overmoeten. Dat wordt echt teveel. Dus dat hebben we geregeld. Verder een dagje met een gids naar tibetaanse dorpjes en zwemmen in hot springs. En een vliegticket geboekt van Kunming naar Guanghzou, want aan de terugtocht moeten we ook natuurlijk denken.
' s Middags zijn we naar een Tibetaans klooster geweest, waar nog 600 monnikken wonen. Weer een bezienswaardigheid! Een ontzettend groot gebouw met meerdere tempels. De hoofdtempel had een gouden dak en werd momenteel gerenouveerd. Het klooster is oorspronkelijk gebouwd in de 13 e eeuw door een Tibetaanse monnik. Op het hoogtepunt woonden er 2000 monnikken. De monniken worden onderhouden door eigen familie en afhankelijk wat de familie toestopt, krijgt men een betere huisvesting.
Nu zitten we in een Tibetaans restaurant en laten ons weer verwennen met streekgerechten, voornamelijk iets van de yak.

Foto's plaatsen is nog steeds lastig maar we blijven het proberen .