De dag dat we ons als beroemdheden voelen

Ons plan is iets bijgesteld, aangezien we graag een dag sigtseeing doen in een volgende stad, Taiyuan. Dit is niet opgenomen in ons reisplan, vandaar dat we de afstand willen overbruggen in twee ipv drie dagen. Gisteren hadden we op de kaart gezien dat we ook een kleinere weg konden nemen die parallel loopt aan de G108, de doorgaande route. Alhoewel de G108 goed te doen is, breed, en alle verkeer gaat er overheen, van kleine brommertjes, oude fietsen, maar ook heel veel zwaar vrachtverkeer, is een kleiner weggetje fijner. Op de G108 is het een getoeter van jewelste, alles toetert als men inhaalt. Handig want je hoort altijd iemand aankomen, maar ook druk aan je hoofd. Deze G-weg schiet lekker op, maar is ook wel saai zo. Dus probeerden we toch het kleinere weggetje uit. In begin was deze vrij breed, omdat het een toegangsweg ging worden van een stad in aanbouw. Daarna ging het door leuke kleine dorpjes, buiten de dorpjes was de weg goed, maar in de dorpjes waren de wegen helemaal kapot gereden door alle het zware vrachtverkeer dat ook hier doorheen gaat. Soms snap je echt niet wat die vrachtwagens allemaal moeten. De bergen op de achtergrond zijn schitterend, af en toe zie je weer een afgekloven berg. Verder gingen we door eindeloze velden met mais. Tot op een ogenblik we ineens oog in oog stonden met een kameel. Het beest zat rustig kauwend naast een huis. Zodra we ergens stil staan om iets te drinken of iets te kopen, hebben we binnen een mum van tijd nieuwsierige chinezen om ons heen. Bewonderende blikken naar de fietsen, gps, soms het zadel. Regelmatig tillen ze de fietsen op hoe zwaar ze zijn en uiteraard gaan we weer op de foto. Op een gegeven moment bemerken we toch dat dit weggetje niet zo opschiet, dus terug naar de grotere G-weg. Toen ging het snel. Met een flinke vaart, het moet gezegd dat de weg lekker daalde, gingen we op ons einddoel af. Nog een keer een ijsje, en ja hoor weer een horde chinezen om ons heen. Ook op de weg zijn we een bezienswaardigheid, mensen roepen constant Hello, auto's houden hun vaart in, komen langzaam naast je rijden, roepen en zwaaien of stoppen omdat ze foto's van ons willen. Bij een zo'n stop ontstond er zelfs een gevaarlijke situatie, omdat er meer automobilisten gingen stoppen en die vrachtwagens maar langs denderen. Wij dus snel weer op de fiets naar Yuangping. Bij het hotel werden we allerhartelijkst verwelkomd. In tegenstelling tot de dag ervoor, kwamen ze nu zelfs naar buiten om ons binnen te halen. Fietsen werden in de badkamer van een hotelkamer gezet en binnen mum van tijd waren we weer gesettled voor een tientje per nacht. Een minpunt, we krijgen geen sleutel van de hotelkamer. Op de gang zit namelijk dag en nacht een mevrouw aan wie je alles kunt vragen, en die de kamers bewaakt. Zij maakt de deur open als je erin wilt. Het eten was weer voortreffelijk. Dit keer gefrituurde champignons in een lekker beslagje, heerlijke gekruide spareribs, zoetzure vleesreepjes, garnalen en als toetje kregen we een schaal met soort appelflapjes maar dan met dadels erin. Het smaakten ons voortreffelijk. Het restaurant was hel verlicht en we zaten bij het raam. Dat zorgden ervoor dat men ons zag zitten, dus ja er was weer een fotomoment. We lijken wel beroemdheden. In deze stad komen echt geen Europeanen!