Naar Huanglong Nationaal Park

Half acht stonden we paraat voor ons dagtripje naar het Nationaal Park. Het was nog behoorlijk fris. De chauffeur stond buiten op ons te wachten. Al gauw bleek dat de goede man geen chinees kon lezen en wij dus niet via wat en hoe konden communiceren. We kregen hulp van een Chinees echtpaar die goed Engels spraken (de man had ons gisteren ook bij het inchecken geholpen). Na enig gedoe was het goed duidelijk dat hij ons weg bracht en op ons zou wachten. Het was een goede auto dus redelijk comfortabel gingen we beginnen aan het drie uur durende autoritje. De hele weg prevelde onze chauffeur zijn gebedjes. Best vreemd dat gemurmel. Het werd een schitterende autoritje door een geweldig mooi groen, gebied. Meer bergachtig dan de dag ervoor, ruiger, overal kuddes yaks en grazende schapen. Uiteraard ook weer de tenten van de nomadenbevolking en de tentjes die je kan huren. Na zo'n 200 km ging de laatste 42 km slingerend door de bergen, bergpas schat ik op 4000 m. Prachtige ruige bergen, daarbij komt dat we ook nog eens prachtig weer hebben, dus extra goed zicht. Eenmaal bij het park aangekomen zet de chauffeur ons af en spreken we af dat we om 16.00 weer op het afzetpunt staan.
Huanglongpark is bekend om de witte kalksteenterrassen gevuld met turquoise water.
De terrassen met hun meertjes lijken spreken op rijstterrassen. Het was werkelijk een prachtig gezicht. Tijdens onze eerste Chinareis hebben we ook kalksteenterrassen gezien, maar dat haalt het niet bij deze terrassen. Deze unieke formaties zijn ontstaan als gevolg van calcietrijk smeltwater (van een gletsjer) dat zijn weg heeft gezocht door de vele spleten en barsten in de ondergrond. Dit heeft het fantastische patroon van lage, witte, in het karstgesteente achtergebleven dammetjes. Deze dammetjes hielden het water tegen , waardoor de glasheldere meertjes ontstonden. Wij maakten de wandeling, 3234 trappen omhoog, langs de vele meertjes, watervallen totaan de laatsteVijfkleurige vijver, het klapstuk van ong 400 dammetjes. Echt schitterend was het. Dezelfde trappen in rap tempo weer terug want de chaufeur stond te wachten. De rit terug was ook weer mooi. Even stoppen op de top met uitzicht op 5,588 m hoge besneeuwde top. Half acht werden we weer afgezet voor het hotel. Daar gegeten in de grote ongezellige ruimte, het was een balzaal zo groot, waar we uiteindelijk met zijn vieren alleen zaten. We namen vleesspiesjes, gebakken rijst, groente, pittige tofu en de roerei met tomaat.