Van Xiheying naar Hanyuan

Hadden besloten extra vroeg weg te gaan om op een redelijke tijd in Hanyuan te arriveren. Strak blauwe lucht...dat belooft wat.
Worden uitgezwaaid door de hoteleigenaren en zoon, maar ze stuurden ons de verkeerde kant op. Gelukkig dat we na 2 km al op de GPS zagen dat we niet goed zaten. Nadat er weer snel een heleboel Chinezen raad gaven (allemaal wat anders), besloten we om te keren en terug te fietsen naar het laatste kruispunt. GPS gaf aan dat het goed was en met wat wind in de rug fietsten we in een hoog tempo de eerste 50 km. De weg was hier wat drukker, langs beide kanten van de weg grote opslagplaatsen van steenkool. Bij een rotonde wordt er tegen ons gezegd dat de weg is afgesloten..we moeten de omleiding fietsen. We luisteren braaf, maar al gauw wijkt de pijl van de GPS flink af. We gaan terug naar de rotonde en gaan zien waarom we er niet door kunnen. Een tijdje is er niets aan de hand...het is lekker stil...geen verkeer. Opeens staan we voor een bulldozer en een berg zand. Wij kunnen er gelukkig door, autos niet, vandaar de grote stilte.
Zo hebben we 70 km kunnen fietsen zonder verkeer een autoweg voor ons alleen.
Wel hier en daar opbrekingen, waardoor je of even moest lopen of je fiets er over heen moest tillen. Het was een prachtige fietstocht met magnifieke uitzichten op de bergen, die hier en daar afgesleten zijn en met grote scheuren in de aarde gevormd door erosie. Schaapherders, verlaten bergdorpen en wij! Mooier kan je niet fietsen. Wel was er nog een klim van 25 km die ons naar een hoogte van 1600 meter moest brengen. Het was zwoegen, maar rond 16.30 waren we op de top waarna een 20 km afdaling volgde naar het centrum van Hanuyan.
Hotel was dit keer (Ella had het goed uitgezocht...we reden er zo naar toe) snel gevonden, maar we konden er maar 1 nacht blijven. Omdat we geen zin hadden om morgen weer te verkassen (we hebben een rustdag/hightlights hier), vonden we snel een ander hotel. Mooie kamers en sinds dagen een normale douche! Deze keer aten we voor de verandering in een restuarant waar op de tafels een inductieplaat is ingebouwd en je zelf moet koken! Weer eens wat anders en over de smaak waren de meningen verdeeld en daarbij komt dat El en ik eigenlijk niet zo'n zin hadden om zelf te kokkerellen na 125 km fietsen! Op de hotelkamer worden er plannen gesmeed op welke manier we de bezienswaardigheden morgen bezoeken. We gaan in ieder geval met een TAXI! Flesje wijn, nootje, en naar bed.
Wordt vervolgd