Fietsen over werelds grootste Peat (veen) plateau

Van Zoige naar Tangkexiang: 65 km.
Onder een strak blauwe hemel fietsen we eerst naar de bakker en kopen kerriebrood en een broodsoort met wat suiker voor de lunch. We verwachten geen uitspanningen vandaar! Het is 10 graden en de fleecetrui komt dan toch uit de tas. Omdat mijn lippen geen zon meer kunnen verdragen, koop ik ook nog even een mondmasker. Na 2,5 km zijn we de stad uit en oh jee, de weg is versperd met een politieauto. Verkeer mag er niet door, maar wij wel. Ook weten we inmiddels wat dat betekent: men is ergens met de weg bezig! Genietend van de stilte om ons heen trappen we de eerste km's weg. De weg is wel slecht, maar te doen, omdat er geen verkeer is. Het morgenlicht maakt het landschap nog mooier. Op een groot bord lezen we dat we fietsen over werelds grootste Peatplateau. Het is een turf/veengebied en je ziet ook duidelijk de drassige grond met roodachtige plantengroei. Er vormen zich hier en daar kleine vennetjes (net spiegeltjes). Ook zie je wat meer winterverblijven van de nomaden (stenen huisjes die er nu verlaten bij liggen). Dan komt een groot bord ons waarschuwen dat dit het grootste gebied van China is waar de zwartnek kraanvogels leven. We speuren de graslanden af, en net als we tegen elkaar zeggen dat ze vertrokken zijn, ziet Piet (hij heeft ogen als een arend) een paartje in het grasland. Even later ook een paartje langs de andere kant van de weg. Wat een mooie vogels! Meer hebben we er niet gezien!
Dan gebeurt wat we de hele morgen al vreesden: stofwolken in de verte en dat betekent aankomend verkeer. Personenauto's reden als gekken langs ons en regelmatig moesten we uitwijken in greppels. Hoe we ook zwaaiden, het hielp niet echt. Het kostte Ella bijna een teen, omdat men plotseling een autodeur opengooide. Na 1,5 uur fietsen over gravel, gaten, zand etc hield opeens de verkeerstroom op. Langs deze weg is geen enkele uitspanning en we zochten een stofvrijplekje in het grasland. Het was niet echt smullen van het kerriebrood, die met suiker was iets beter te pruimen omdat we daar nog een laag jam op konden smeren.
Er kwam nog steeds geen verkeer en over half opengebroken wegen vervolgde we onze route. De laatste 10 km nog een pittige klim van 6% en dan een afdaling naar Tangkexiang. Daar werd het raadsel opgelost: waarschijnlijk werd het verkeer van 11.00 tot 13.00 doorgelaten, want er stonden een heleboel auto's te wachten totdat er weer een nieuwe mogelijkheid kwam. Wij zochten een hotel ( ook hier geen probleem), aten nog een cup of soepje en maakten een avondwandeling langs een stupa en de witte rivier die langs dit stadje stroomt. Eten in een lokaal tentje waar wel 10 mensen om ons heen staan en adviezen geven wat te eten ( plus de tientallen foto's).
Weer een prachtige dag op de hoogvlakte. Wat een landschap is dit hier!