Bezoek aan het Labrangklooster

We kunnen goed merken dat we op 3000 meter zijn, want toen we om half tien naar buiten gingen, op weg naar de ticketoffice, was het best nog fris. Om 10.00 is er een rondleiding met Engelse gids. Wij sluiten aan bij een groep van ongeveer 20 personen. De kleine monnik heeft haast en zet flink de pas erin. Je moet goed opletten en hem niet uit het oog verliezen, want het is hartstikke druk met Chinese toeristen, maar ook lokale bevolking die naar de bijeenkomst/gebedsviering gaan om 11.30 uur. We blijken de goede gids getroffen te hebben. Deze is goed gemutst. Er is er nog een, maar die is vaak chagerijnig naar het schijnt. Wij hebben dus geluk. Echter, veel kan de monnik niet vertellen. De Chinese overheid vertrouwt de kloosterlingen niet echt. Een vorige gidsmonnik is in elkaar geslagen omdat hij teveel vertelde en een ander is gevlucht.
Zoals in het vorige verslag is te lezen is het Labrangklooster een groot complex met allerlei gebouwen, faculteiten, en huizen voor de 2000 monniken. Wij krijgen een tempel te zien, waar van yakboter gemaakte boedha's te zien zijn. Deze beelden worden ieder Tibetaans Nieuwjaar opnieuw gemaakt en in processie de tempel ingebracht. ze zijn allemaal kunstig versierd. Daarna een museum, met allerlei voorwerpen, waar helaas geen Engelse tekst bij stond. Dan naar een collegegebouw. Dit was een donkere ruimte. Op de grond lagen in de lengte liggende kussens, waar de studenten op zitten en studeren. Aan het hoofd een kussen voor de docent. Als hij de gebeden zegt, moeten de studenten deze nazeggen. De ruimte is versierd met de typische tibetaanse gekleurde lampionnen, groot en klein. Het plafond is een soort gekleurd patchwork.
De monnik vertelde dat jongens vanaf vijf a zes jaar bij het klooster kunnen komen. Dan krijgen zij goed onderwijs. Pas op 18 jarige leeftijd beslist een jongen of hij echt monnik wil worden. Da mag hij aan een van de zes studierichtingen gaan studeren, 20 jaar duurt de studie. Als hij klaar is, kan een monnik helaas niet in China het boedhisme uitdragen, dat is verboden door China. Dus men blijft in het klooster. Als een monnik niet langer monnik wil blijven kan hij het klooster verlaten, niets is verplicht. Alleen moet hij dan wel in zijn eigen onderhoud voorzien. Het onderwijs in dit klooster staat hoog aangeschreven, zodat er veel aanbod van leerlingen is. Families moeten er flink voor betalen. Pas als men student is verdienen de monniken geld. De inkomsten komen uit de giften van de lokale bevolking. Het schijnt ook te gebeuren dat een monnik tegen betaling zijn zegen over iets kan geven, bijvoorbeeld voor het openen van een nieuwe zaak. Je ziet genoeg monniken met mobiele telefoons rond lopen. De kleine monniken zie je ook wel spelen. Ik zag er nog een met een flinke waterpistool onder zijn rode gewaad.
ROnd 11.15 uur was de rondleiding ten einde en begaven wij ons naar de grote tempel waar alle monniken om 11.30 samen komen voor gebed. Ze kwamen overal vandaan, met vaak hun gele kap over de schouder geslagen. Voor de tempel deden zij hun laarzen, allemaal dezelfde, uit. (Je vraagt je af hoe zij ooit hun eigen laars nog terug vinden). ook de lama kwam eraan, met zijn mooie gele kap op. Wij kregen geen toegang tot de tempel, wel de pelgrims. Na een groot uur op het hete plein gewacht te hebben, er was veel te zien; allerlei mensen die offers kwamen brengen, monniken die rondliepen etc, was de viering ten einde en kwamen er veel weer naar buiten. Helemaal duidelijk is het ons niet geworden, want er bleef ook nog een aantal monniken in de tempel.
Het was onderhand tijd voor de lunch. Het werd een tibetaanse lunch, pasteitjes met soort gehakt, rijst met heel kleine stukes vlees en yoghurt.
Daarna zijn we de heuvel gaan beklimmen om een goed uitzichtpunt te hebben over het grote kloostercomplex. Vervolgens nog eem korarondje (we kerjgen er geen genoeg van om naar de pelgrims te kijken, vooral de vrouwen die op een speciale snelle manier hun rondjes lopen).
Het avondeten wordt genuttigd in Tara's guesthouse, een tibetaans restaurant op de hoek van het drukke kruispunt. Hier hebben we een goed zicht op wat er allemaal gebeurd. Honden die midden op het kruispunt liggen, pelgrims die tergkeren, allerlei lokale mensen en ook nog een paar koeien die geheel alleen de bocht omkwamen, het kruispunt overstaken en in slakkengang doorliepen. Het eten was heerlijk, maar weer eens veel te veel: dunne gebakken aardappeltjes, net chips, yakmeat, groente, zoet en zuur (niet lekker), rijst, een grote pie met gehakt. We overwogen nog het te veel aan eten aan de zwerver te geven die buiten zat, maar toch maar niet gedaan.
Het was weer een mooie dag. Morgen wordt het een fietsdagje in de omgeving ....